Γράφει ο Μάριος Χαράλαμπους, Κύπριος 23 ετών, απόφοιτος Δημοσιογραφίας από το Πανεπιστήμιο Κύπρου και κατακόκκινος μέχρι το κόκκαλο!
Αγαπητοί Reds,
Με μεγάλη μου χαρά αποφάσισα να γράψω για πρώτη φορά ένα κείμενο σε εσάς, την αγαπημένη μου κόκκινη συντροφιά εδώ και πολλά χρόνια, που παρακολουθώ από την όμορφη Κύπρο.
Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το κείμενο αφορά την κατάσταση που βρίσκονται τα μεταγραφικά της ομάδας. Θα ήθελα λοιπόν να σχολιάσω (πάντοτε ως οπαδός) τα συν, τα πλην και τα πρέπει που κατά την δική μου άποψη χρειάζεται η ομάδα, έτσι ώστε να είναι ακόμη πιο δυνατή του χρόνου για να υπερασπιστεί το τίτλο στο νησί και φυσικά να προταγωνιστήσει ξανά στην Ευρώπη. Πριν “μπω στο ψητό” λοιπόν να αναφέρω ότι η κάθε γραμμή του γηπέδου (τέρμα, άμυνα…) θα έχει την δική της παράγραφο για σκοπούς κατανόησης.
Ο άσσος είναι υπερπλήρες
Εδώ αγαπητοί φίλοι δεν χρειάζεται να αναφέρουμε και πολλά. Ουσιαστικά είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση, στον άσσο να έχουμε τον μεγάλο Άλι και δίπλα του τον Μαμαρντασβίλι ο οποίος είναι ένας πολύ καλός τερματοφύλακας με χαρακτηριστικά τα οποία μπορούν να του χαρίσουν μεγάλες στιγμές με την ομάδα. Επίσης έγιναν άλλες δύο προσθήκες οι οποίες φυσικά θα έχουν μια αρκετά πιο διακριτική παρουσία στο ρόστερ.
Η αμυντική γραμμή ενισχύθηκε αλλά…
Στα δύο άκρα της άμυνάς αν εξαιρέσουμε την πιθανή πώληση ενός εκ των Ρομπο και Κώστα, η ομάδα είναι έτοιμη να προχωρήσει. Με Φρίμπονκ και Κόνορ από τα δεξιά και Κέρκεζ με όποιον εκ των δύο εν τέλει παραμήνει στα αριστερά, κατά την ταπεινή μου άποψη υπάρχει πληρότητα. Τώρα όσο αφορά το κέντρο της άμυνας υπάρχει ο γρίφος στην περίπτωση Κονατέ, συνθήκη η οποία δεν μας επιτρέπει να μιλήσουμε με ασφάλεια για το μέλλον στο κέντρο της άμυνάς των Reds. Υπάρχουν φυσικά οι 2 από τους 4 που θα απαρτίζουν την βασική τετράδα επιλογών (Βίρτζιλ και Γκόμεζ) αλλά η αποχώρηση Κουάνσα και η πιθανή πώληση Κονατέ ίσως αλλάξουν αρκετά την κατάσταση. Κατά την ταπεινή μου άποψη λοιπόν εδώ, το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι η πώληση του Γάλλου για να μην τον χάσουμε και αυτόν τζάμπα (ο οποίος δυστυχώς επηρεάζεται και αυτός από τις σειρήνες της Μαδρίτης), και ταυτόχρονα η αγορά δύο κεντρικών αμυντικών. Μπορεί να είναι ο Γκέχι, αλλά μπορεί να είναι και οποιοσδήποτε θεωρήσει το τεχνικό τιμ και ο Σλοτ ότι είναι ικανός να ενταχθεί στην ομάδα.
Κέντρο με ενέργεια, δημιουργικότητα, ποδοσφαιρική αντίληψη και φινέτσα.
Εδώ επειδή πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να πω πολλά απλά να αναφέρω ότι με το υπάρχων ρόστερ είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ράϊαν και Έντο (Ναι για άλλη μια χρονιά μπορεί να βοηθήσει ο πολύ τίμιος Ιάπωνας) στο 6 και μπροστά τους οι Σόμποζλαι, Αλέξις, Τζόουνς, Βιρτζ και Έλιοτ (μακάρι να μείνει) μπορούν να συντελέσουν ένα πολύ γεμάτο κέντρο με βάθος και ποιότητα σε όλες τις θέσεις. Επίσης να μην ξεχνάμε μερικές δευτερεύων λύσεις τύπου Μόρτον (πρόσφατα νικητής Euro ελπίδων με Έλιοτ) και Στέφαν οι οποίες μπορούν να αξιοποιηθούν από τον Ολλανδό σε μερικά παιχνίδια εάν φυσικά δεν παραχωρηθούν δανεικοί σε άλλες ομάδες για περισσότερο αγωνιστικό χρόνο.
Ο Σαλαχ θέλει βοήθεια
Μπορεί ο αιγύπτιος βασιλιάς να είναι για άλλη μια φορά η αιχμή του δόρατος για την ομάδα μας αλλά πρέπει να πλαισιωθεί κατάλληλα. Μετά και τα τελευταία τραγικά γεγονότα (θα αναφερθώ φυσικά και στο τέλος) η ομάδα χρειάζεται ένα επιπλέον ποδοσφαιρίστη. Στα δεξιά λοιπόν εάν υποθέσουμε ότι πίσω από τον Σαλαχ μείνει ο Ιταλός είμαστε εντάξει. Στα αριστερά τώρα όπως και στην περίπτωση Κονατέ έτσι και εδώ υπάρχει το θέμα του Ντίαζ. Εάν πωληθεί θα χρειάζεται άλλη μια προσθήκη για να πλαισιωθεί με τον Κόντι στα αριστερά. Και στο 9 που υπάρχει ο Δαρβίνος. Ήμουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα υπέρ της πώλησης του αλλά κάτι σαν να άλλαξε πάνω του. Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε εγώ ο ίδιος το γιατί αλλά θέλω να παραμήνει. Μόνος; Όχι φυσικά αλλά με την έλευση ενός βασικού φορ (βλέπε τελευταίες εξελίξεις με Ισακ) θα ήταν πολύ καλό αν παρέμενε στην ομάδα.
Πριν φτάσω στο τέλος να αναφέρω με όλο το σεβασμό ότι πρόκειται για ένα κείμενο άποψης. Φυσικά και κάποιοι από εσάς μπορεί να θεωρήσετε λάθος τις οποιεσδήποτε σκέψεις μου και έχετε κάθε δικαίωμα να το κάνετε.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω δύο λόγια για τον Ντιόγκο. Ήταν ένας ποδοσφαιρίστης ο οποίος με έκανε να ζήσω πάρα πολλά συναισθήματά. Απο το να τραβάω τα μάλια μου με μια λάθος του απόφαση μέχρι και το να σηκώνω την πολυκατοικία στο πόδι επειδή πήρε το ντέρμπι με το γκολ του. Αλλά ρε παιδιά πέρα από αυτό. Τι όμορφος άνθρωπος. Όλο χαμόγελο. Όλο θετικότητα. Δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα. Ήταν πάντα εκεί. Τίμιος. Ένας πολύ ωραίος τύπος. Ένας από εμάς. Ένας κόκκινος. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Για όσα μας χάρισες, για όσα μας έκανες να νιώσουμε. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι και συναισθήματά.
But, we are Liverpool and this means more!
YNWA!
