Το ταλέντο του Cassidy είχε αναγνωριστεί ήδη από μικρή ηλικία όταν επιλέχθηκε να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο προπονητικής στο οποίο συμμετείχαν οι John Barnes και Bryan Robson.
Θυμάται πως με την επιστροφή του Walton παρακολούθησε το VHS βίντεο παρέα με τους συμμαθητές του, γεμάτος περηφάνια.
Γρήγορα θα διάλεγε τη Liverpool αντί για την Everton, την ομάδα που υποστήριζε μεγαλώνοντας αν και ζούσε στον City Road κοντά στο Goodison Park.
Ο Cassidy ταξίδεψε πάντως με το λεωφορείο της ομάδας της Everton το 1989 με κατεύθυνση το Λονδίνο και τον Τελικό εκείνης της χρονιάς του FA Cup έχοντας μαζί του τη φανέλα που του είχε υπογράψει ο ήρωας του, ο Graeme Sharp, αλλά ένιωσε πως η Liverpool του ταίριαζε περισσότερο καθώς και οι προπονήσεις υπό τον Steve Heighway.
Το ταλέντο του ήταν τέτοιο που στην ηλικία των 10-11 χρονών τον κάλεσαν στο Melwood για να συμμετέχει στις προπονήσεις των νεαρών επαγγελματιών στις καλοκαιρινές διακοπές.
Οι βασικοί προπονητές ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με τον μικρό Cassidy που κάποιες φορές οι Ronny Moran και Roy Evans τον καλούσαν να συμμετέχει στα τελευταία 15 λεπτά των προπονήσεων της πρώτης ομάδας.
Ο Cassidy ήταν μέσος, με επιθετικό πνεύμα και επειδή ήταν αριστεροπόδαρος ξεχώριζε αμέσως.
Το τέρμα που πέτυχε με κάποια από τις μικρές ομάδες της Εθνικής Αγγλίας εναντίον της αντίστοιχης της Σκωτίας στο Wembley το 1996 ήταν αξιοσημείωτο και μετά τη νίκη στον Τελικό του FA Youth Cup, ο manager της Εθνικής Αγγλίας Terry Venables τον κάλεσε για προπονήσεις με την πρώτη ομάδα κατά τη διάρκεια του European Championship στην Αγγλία.
Ένιωσε πολύ περήφανος όταν του δόθηκαν εισιτήρια για τον πατέρα του και τον αδελφό του στο Wembley σε κάποιον αγώνα, αφού η οικογένεια του κάθισε ακριβώς πίσω από τον πάγκο των αναπληρωματικών.
Έχει ακόμα ζωηρές αναμνήσεις από τον Paul Gascoigne να χορεύει στον διάδρομο του λεωφορείου το «Three Lions» αλλά και από κάποιες νύχτες ιπποδρομιών όπου έχασε κάποια χρήματα και οι βασικοί παίκτες της Εθνικής Αγγλίας προσφέρθηκαν να καλύψουν τη χασούρα του.
Όλες αυτές οι εμπειρίες αύξησαν την πεποίθηση του Cassidy ότι κάποια στιγμή θα γινόταν διεθνής. Ο Venables του μιλούσε τακτικά και οι υπόλοιποι παίκτες τον έκαναν να νιώθει ως πολύτιμο μέλος της ομάδας τους.
«Αυτές ήταν οι καλύτερες εβδομάδες της ζωής μου.» λέει ο Cassidy.
«Κανένα από τα νέα παιδιά δεν ένιωσε πως βρισκόμασταν σε διακοπές. Είχαμε έναν πολύ ενεργό ρόλο στις προπονήσεις καθώς και από κοινωνικής πλευράς. Ένιωσα πως ήμουν έτοιμος να κάνω το επόμενο βήμα.»
«Ο (Terry) Venables κατέστησε σαφές σε όλους μας πως αν συνεχίζαμε τη δουλειά με αυτόν τον τρόπο σύντομα θα μας καλούσαν στην Εθνική για το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία, ή στο European Championship του 2000. Δύο χρόνια αργότερα ο Rio επιλέχθηκε και ο Frank δεν βρισκόταν πολύ πίσω. Τον Thommo επίσης τον κάλεσαν στην Εθνική (το 2002). Ήμουν ο μόνος που δεν τα κατάφερε.»
Το καλοκαίρι του 1996 τελείωσε με την Αγγλία να χάνει από τη Γερμανία στα penalties στον Ημιτελικό και τον Cassidy να μετακινείται στην U18 του ίδιου τουρνουά με την ομάδα του να καταλαμβάνει την 3η θέση πίσω από μια Γαλλία που είχε τους Thierry Henry και David Trezeguet στις τάξεις της.
Ο Carragher δεν είχε επιλεχθεί σε καμιά ομάδα της Εθνικής αλλά αυτό του επέτρεψε να επιστρέψει στο Melwood όπου και κατάφερε να βρεθεί μπροστά στη λίστα επιλογής σε σχέση με κάποιους βασικούς παίκτες.
Έχοντας ήδη μια ολοκληρωμένη περίοδο προετοιμασίας στα πόδια του, ο Carragher έγινε ο πρώτος από τους συναρπαστικούς παίκτες των Κόκκινων που μπήκαν στην πρώτη ομάδα.
Ο Cassidy πίστεψε πως ο χειρότερος από τους τραυματισμούς του βρισκόταν πια πίσω του, όταν είχε σπάσει την κνήμη του πριν δύο χρόνια.
Στην επιστροφή του στην ενεργό δράση ένιωθε ήδη πιο δυνατός τόσο από φυσικής κατάστασης όσο και από ψυχικής αλλά καθώς προσπαθούσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του για την είσοδο του στην πρώτη ομάδα ένιωσε πως το γόνατο του είχε αρχίσει να ‘βγαίνει’ κατά τη διάρκεια ενός φιλικού αγώνα εναντίον της Tranmere στο Melwood.
Ο ειδικός που του είπε πως είχε πάθει ρήξη του πρόσθιου χιαστού του περιέγραψε τον τραυματισμό του ως εξής: «Φαντάσου πως παίρνεις ένα κομμάτι σχοινί και το τεντώνεις και με τα δύο χέρια. Μετά παίρνεις ένα καινούργιο κοφτερό μαχαίρι και το κόβεις ακριβώς στη μέση.»
Ο Cassidy θυμάται να οδηγεί δακρυσμένος στο σπίτι του και μπαίνοντας μέσα να φωνάζει: «Γιατί σε μένα;» με τον πατέρα του να απαντά: «Γιατί όχι σε σένα φίλε;».
Ο Cassidy αγαπούσε τον πατέρα του, που όπως τονίζει βρισκόταν πάντα εκεί για τον γιο του, αλλά πιστεύει πως αυτή ήταν και η μόνη σημαντική συζήτηση που είχε μα κάποιον για τον τραυματισμό του ή την κατεύθυνση της καριέρας του.
«Ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή.» λέει.
«Αν είχες ένα πρόβλημα έπρεπε να σηκωθείς και να ζήσεις με αυτό.»
Ο τραυματισμός πάντως αυτός έβαλε ένα σταυροδρόμι στον δρόμο του Cassidy.
Είχε υπογράψει πιο πριν συμβόλαιο δύο χρόνων με τη Liverpool αν και η ομάδα προτιμούσε να ήταν τριετές.
Πίστευε πως αργά ή γρήγορα θα γινόταν βασικός και πως οι αποδόσεις του στον αγωνιστικό χώρο θα του επέτρεπαν να διαπραγματευτεί ένα καλύτερο συμβόλαιο.
Αντίθετα βρέθηκε να παλεύει να σώσει την καριέρα του και ο χρόνος τελείωνε μαζί με
οποιαδήποτε ασφάλεια είχε.
Συνεχίζεται…
