Κανένας θρύλος της Liverpool δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερος από αυτόν του Sir Kenny Dalglish.
Το καθεστώς του «θρύλου» απονεμήθηκε αρχικά στον Σκωτσέζο σε αναγνώριση της μαγείας που πρόσφερε με τις γεμάτες τρόπαια ποδοσφαιρικές του μέρες στον σύλλογο.
Ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο από τις επιτυχίες που πέτυχε ως προπονητής, αλλά και από την ηγεσία και τη συμπόνια που έδειξε μετά την τραγωδία του Hillsborough το 1989.
Ο λόγος που ο Dalglish σημαίνει τόσα πολλά για τόσους πολλούς αποτυπώνεται τέλεια στη νέα ομώνυμη ταινία Kenny Dalglish, σε σκηνοθεσία του Asif Kapadia, δια βίου οπαδού της Liverpool και βραβευμένου με Oscar για τις ταινίες Senna, Amy και Diego Maradona.
Για τους παλαιότερους φιλάθλους, η ταινία προσφέρει ένα διασκεδαστικό, χιουμοριστικό αλλά και σε στιγμές επώδυνο ταξίδι στη μνήμη.
Για τις νεότερες γενιές, εξηγεί γιατί ο Dalglish παραμένει η μοναδική φυσιογνωμία στην ένδοξη ιστορία του συλλόγου που έχει τιμηθεί με την ονομασία εξέδρας στο Anfield.
Με υλικό από αρχειακά πλάνα αλλά και ιδιωτικά βίντεο της οικογένειας, ο Dalglish, σήμερα 74 ετών, αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή και, με τον χαρακτηριστικό αυτοσαρκασμό του, ξαναζεί το ταξίδι του.
Συμμετέχουν με τα σχόλιά τους η σύζυγός του Marina, καθώς και πρώην συμπαίκτες όπως οι Graeme Souness και Alan Hansen.
Η αφήγηση ακολουθεί ευθεία πορεία στον χρόνο, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία στην πόλη Glasgow.
Ο πατέρας του, Bill, τον πήγαινε να παρακολουθεί τη Rangers. «Ποτέ δεν ευχόσουν να περάσεις τις εξετάσεις σου, αλλά ευχόσουν να γίνεις ποδοσφαιριστής», θυμάται.
Αφού τράβηξε την προσοχή του θρυλικού προπονητή της Celtic, Jock Stein, σε έναν αγώνα εφήβων, ο Dalglish συνειδητοποίησε το όνειρό του. Το να γίνει επαγγελματίας σήμαινε ότι μπορούσε να αφήσει τη δουλειά του μαθητευόμενου ξυλουργού.
Θυμάται ότι ένιωσε «τρομοκρατημένος» σε ηλικία 20 ετών, όταν ο αρχηγός της Celtic, Billy McNeill, του είπε να εκτελέσει πέναλτι στο πρώτο του Old Firm παιχνίδι στο Ibrox.
Όμως σκόραρε, οδηγώντας την ομάδα στη νίκη με 2-0, και από τότε δεν κοίταξε ποτέ πίσω. «Αυτό ήταν το μεγάλο γεγονός», λέει. «Όχι επειδή ήταν ένα σπουδαίο γκολ. Αλλά επειδή μπορεί να σου καθορίσει τη ζωή, έτσι δεν είναι;»
Η ομάδα της Celtic συνήθιζε να συναντιέται για φαγητό σε ένα μέρος που λεγόταν Beechwood, και εκεί ήταν που ο Dalglish γνώρισε τη Marina. Ήταν όμως τόσο ντροπαλός, που του πήρε τρία χρόνια για να βρει το θάρρος να της ζητήσει να βγουν. «Περίμενε μέχρι που οι γονείς μου πήγαν διακοπές στο Jersey γιατί νομίζω ότι φοβόταν λίγο τον πατέρα μου», λέει η Marina.
Παντρεύτηκαν στα 21α γενέθλιά της το 1974 και ο Stein τους παραχώρησε έναν μήνα του μέλιτος για μια μέρα μόνο.
Η σημασία της οικογένειας είναι ένα θέμα που διατρέχει ολόκληρη την ταινία, με τον Dalglish να περιγράφει τη σύζυγό του επί 51 χρόνια ως
«την καλύτερη μεταγραφή που έκανα ποτέ… το καλύτερο πεντόλιρο που ξόδεψα στη ζωή μου ήταν για εκείνο το πιστοποιητικό γάμου».
Έχοντας κατακτήσει τέσσερις τίτλους πρωταθλήματος με τη Celtic, ο Dalglish μετακινήθηκε στη Liverpool το 1977, με βρετανικό ρεκόρ μεταγραφής 440.000 λιρών, ως αντικαταστάτης του Kevin Keegan, που είχε φύγει για να πάει στη γερμανική Hamburg.
«Η διοίκηση μου είπε να προσπαθήσω να φέρω τον καλύτερο, και αυτόν σκέφτηκα, τον Kenny», δηλώνει στους δημοσιογράφους ο τότε προπονητής της Liverpool, Bob Paisley.
Η διορατικότητα της κρίσης του αποδείχτηκε σοφή, καθώς ο Dalglish πέτυχε 172γκολ σε 515 αγώνες με τον σύλλογο.
Συνεχίζεται…
