Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Και με πολλά ανησυχητικά συμπεράσματα, θα συμπλήρωνα στον τίτλο του άρθρου.
O Sir Alex Ferguson τόσο στην αυτοβιογραφία του, όσο και με δηλώσεις κατά καιρούς είχε υποβαθμίσει σημαντικά την αξία του Community (ή Charity παλαιότερα) Shield, του Super Cup Αγγλίας δηλαδή, λέγοντας ότι είναι περισσότερο ένας φιλικός αγώνας που δίνει την ευκαιρία στον κόσμο να θαυμάσει τα νέα αποκτήματα του καλοκαιριού, παρά ένας επίσημος τίτλος με κύρος, αυτό που στην Αγγλία αποκαλείται “Major Trophy”. Και στο Champions Wall της Liverpool άλλωστε ούτε προσμετράται, ούτε υπολογίζεται: 52 μεγάλους τίτλους έχουμε, και είμαστε η πρώτη και μοναδική ομάδα στην Αγγλία που έχει φτάσει και ξεπεράσει τον αριθμό 50. Παρ’ όλα αυτά δεν παύει να αποτελεί έναν αγώνα με έναν υπολογίσιμο συναισθηματικό αντίκτυπο, αλλά και μια ευκαιρία να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα ενόψει της έναρξης της επίσημης σεζόν. Και εδώ βρίσκεται και το ζουμί της υπόθεσης: πώς τα πήγαν τα νέα αποκτήματα; Τι κενά έχει η ομάδα; Έκανε λάθη τακτικής ο Slot; Ερωτήματα, απαντήσεις και σκέψεις πολλές. Πάμε να τις δούμε στα γρήγορα.
Καλώς ήρθατε στην Premier League κύριοι.
Στα πρώτα 4 λεπτά ο Ekitike κατάφερε και έπιασε στον ύπνο την άμυνα της Crystal Palace και, με ένα τεχνικά υπέροχο και άπιαστο πλασέ, έγραψε το 1-0. Ο Wirtz, με έναν μικρό ελιγμό, μόλις πριν είχε καταφέρει να περάσει την μπάλα στον Γάλλο και έτσι να καταγράψει και την πρώτη του ασίστ με τα χρώματα της Liverpool, κάνοντάς μας τους οπαδούς της να τρίβουμε τα χέρια μας από ικανοποίηση. Λίγο μετά, στο 21ο λεπτό, ο Frimpong με μια απίθανη σέντρα-σουτ έκανε το 2-1, διαγράφοντας οριστικά τη λέξη “Trent” από το λεξιλόγιο των scousers. Καλύτερη αρχή δεν θα μπορούσαν να είχαν φανταστεί οι Edwards, Hughes και Slot. Η συνέχεια όμως ήταν η ίδια; Όχι. Τον Wirtz τον ανέλαβαν να τον ταλαιπωρήσουν και να τον εξουδετερώσουν με τον κλασικό βρετανικό τρόπο, οι χαφ της Palace, ο Ekitike φάνηκε απελπιστικά μόνος, το τικ τοκ ποδόσφαιρο με τις αμέτρητες πασούλες σε 3 τετραγωνικά δεν έφερνε αποτελέσματα απέναντι στην πολυπληθή άμυνα των «Αετών», και η Liverpool ειδικά στο 2ο ημίχρονο φάνηκε συνολικά ακίνδυνη και μπλοκαρισμένη, με εξαίρεση 1-2 ευκαιρίες. Με άλλα λόγια, πολύ σύντομα, μία από τις πιο δεμένες και σκληροτράχηλες ομάδες της Premier League κατάφερε μέσα σε 70 μόλις λεπτά να προσαρμοστεί, να βρει αντίδοτο στα όπλα των πρωταθλητών και να τους κλέψει τον άτυπο τίτλο. Και αυτό ήταν ένα εξαιρετικά χρήσιμο μάθημα, ειδικά για τα νέα μας αποκτήματα: αν νομίζετε κύριοι ότι το ταλέντο σας φτάνει για να διακριθείτε και να κερδίσετε τίτλους με τη Liverpool, πλανάστε. Εδώ δεν είναι Γερμανικό πρωτάθλημα, οι άμυνες δεν μαρκάρουν με τα μάτια, οι ομάδες όσο θεωρητικά αδύναμες και αν είναι δεν σου χαρίζουν ούτε μέτρο στον αγωνιστικό χώρο και τη ζημιά μπορεί να στην κάνουν ακόμα και αν μαθηματικά έχουν υποβιβαστεί. Εδώ θα πρέπει να ιδρώσετε, να ματώσετε, να λιώσετε. Αλλιώς δυστυχώς όπως ήρθατε θα φύγετε.
Ένα αμυντικό χαφ επιτέλους
Η πρώτη μεγάλη ψυχρολουσία είχε έρθει πριν τον αγώνα, όταν στην ανακοίνωση της ενδεκάδας, οι οπαδοί μας έψαχναν αγωνιωδώς το όνομα του Gravenberch. Προσωπικά διάβασα 3 φορές την ενδεκάδα, πάνω κάτω και αντίστροφα, τον έψαχνα απεγνωσμένα στους αναπληρωματικούς, αλλά πουθενά. Τελικά μάθαμε ότι ο νεαρός Ολλανδός έγινε πατέρας. Ήδη γνωρίζαμε ότι η Liverpool αποκλείεται να κρατήσει το clean sheet. Ο Mac Alister ανέτοιμος, ο Endo ανεπαρκής, ο Jones ανύπαρκτος. Είμαστε η πρώτη ομάδα που επίσημα κατέβηκε σε έναν (ανεπίσημο έστω) τελικό χωρίς αμυντικό χαφ. Πόσα χρόνια θα κρατήσει αυτή η κολόνια; Πότε θα καταλάβει αυτός ο οργανισμός ότι χρειάζεται ένα καθαρόαιμο και ταλαντούχο αμυντικό χαφ; Όχι πειράματα, όχι τρικ, όχι τράμπες και μπαλώματα. Η Liverpool χρειάζεται έναν ακούραστο κόφτη να συμπληρώσει τον Mac Alister και τον Gravenberch οι οποίοι έχουν λιώσει από πέρσι, με τον Αργεντινό να είναι ο πρώτος που το πληρώνει με τον πολλαπλό τραυματισμό του. Ο Jones είναι ντροπή που παίζει στη Liverpool. Δεν έχω γράψει έτσι για παίκτη μας, αλλά η χτεσινή του εμφάνιση, σε συνέχεια των αναρίθμητων μέτριων εμφανίσεών του, ήταν ντροπιαστική. Με το σορτς ανεβασμένο στον αφαλό, καθόταν κυριολεκτικά και παρατηρούσε τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο, λες και ήταν ο διαιτητής του παιχνιδιού. Ακατανόητο πως αυτός ο παίκτης παραμένει αλώβητος από τις αλλαγές που συμβαίνουν στον σύλλογο, ενώ ο Elliott είναι με το ένα πόδι εκτός. Το παραμύθι ότι είναι πολυεργαλείο, αλλά τελικά καμία θέση να μην την παίζει αποτελεσματικά, έχει κουράσει.
Όχι άλλο κάρβουνο -η συνέχεια
Ως πλήρη επιβεβαίωση του προηγούμενου άρθρου μου στο bisque-oryx-715730.hostingersite.com με τίτλο «Σε στηρίζουμε, αλλά όχι άλλο κάρβουνο, κύριε Slot», η εμφάνιση του Virgil και του Konate στον τελικό με την Palace ήταν ίσως η χειρότερη που έχουμε δει από το αδιαμφησβήτητα πολύ αποτελεσματικό κεντρικό δίδυμο. Κατά γενική ομολογία, οι δύο κεντρικοί μας αμυντικοί τα έκαναν θάλασσα κόντρα στους «Αετούς». Τα χρόνια πέρασαν πια για τον Ολλανδό γίγαντα, ενώ ο Γάλλος ήταν, είναι και θα παραμένει ασταθής στην απόδοσή του. Ο Slot, στη συνέντευξη τύπου που προηγήθηκε του αγώνα με την Palace, επανέλαβε τις γραφικότητες (συγγνώμη για την αυστηρότητα) που ακούγαμε επί Klopp: Το ρόστερ είναι επαρκές, έχουμε αρκετούς παίκτες να καλύψουν τη θέση, και άλλες τέτοιες μπαρούφες που καμία σχέση δεν έχουν με την ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Γιατί όταν θες να κάνεις rotation σε μία θέση για να δώσεις ανάσες σε έναν παίκτη, δεν τον αντικαθιστάς με έναν άλλο που δεν είναι η φυσική του θέση και που σου είναι πολύτιμος καλύπτοντας ήδη άλλη θέση όπου έχει κενό (Gravenberch), ούτε φυσικά με κάποιον που δεν εμπιστεύεσαι ούτε καν για τη δική του φυσική θέση (Endo). Η Liverpool κυνηγώντας τον Isak έχει αυτοπαγιδευτεί σε μια αδράνεια μεταγραφική, που αφήνει την ομάδα γυμνή αμυντικά λίγα 24ωρα πριν την έναρξη της σεζόν και ημιτελή επιθετικά. Έχουμε μείνει με έναν striker, 2 center back και ουσιαστικά με 0 καθαρόαιμα αμυντικά χαφ! Έχουμε φέρει 200 εκατομμύρια από πωλήσεις, τα εμπορικά έσοδα έχουν χτυπήσει ουρανό, αλλά εμείς, παρά την αρχική επιθετική μεταγραφική πολιτική, ξαφνικά συμπεριφερόμαστε λες και επιστρέψαμε στο ίσα βάρκα ίσα νερά και συντηρητικά. Προφανώς υπάρχει πολύ ταλέντο στην ομάδα, προφανώς χρειάζεται χρόνος να δέσουν όλοι με όλους, αλλά υπάρχουν κενά, που πρέπει να καλυφθούν, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί διεκδικητές των τίτλων.
Σε στηρίζουμε, αλλά έχεις και ευθύνες πια κύριε Slot.
2 στις 2 ήττες σε τελικούς και με υποδεέστερες θεωρητικά ομάδες, δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τον Ολλανδό κόουτς. Ναι, είναι ο απόλυτος θριαμβευτής της προηγούμενης χρονιάς, αλλά όπως όλοι παραδέχονται (μέχρι και ο ίδιος σε δηλώσεις του), η ομάδα που χρίστηκε πρωταθλήτρια ήταν μια ομάδα του Klopp, την οποία ο ίδιος διαχειρίστηκε έξυπνα και αποτελεσματικά. Τώρα όμως αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα, καθώς κάθε παίκτης, κάθε αλλαγή, κάθε επιλογή θα έχουν τη δική του και μόνο σφραγίδα. Δεν μπορούμε να ρίχνουμε ευθύνες στον Klopp επειδή ο Virgil δείχνει αργός και ταλαιπωρημένος, δεν φταίει ο Klopp που χρησιμοποιείς ακόμα τον Jones σε όποια θέση έχεις κενό, δεν φταίει ο Γερμανός που εντελώς ακατανόητα βγάζεις από το παιχνίδι έναν δεινό εκτελεστή πέναλτι τον Wirtz, για να μου βάλεις έναν κάκιστο τον Elliott, ενώ βλέπεις που οδεύει ο αγώνας, δεν φταίει ο Klopp που άφησες τον Rio στον πάγκο ο οποίος εντυπωσίασε στην προετοιμασία, και σίγουρα δεν θα φταίει ο Klopp αν αφήσεις την ομάδα χωρίς κεντρικούς αμυντικούς, κεντρικό επιθετικό ή αμυντικά χαφ. Η διαχείριση και η ευθύνη πια είναι δική σου. Και όσο και αν πιστεύουμε στις δυνατότητές σου, και όσο και αν έχεις «αγοράσει» πίστωση χρόνου με το 20ο, η ποδοσφαιρική πραγματικότητα είναι αμείλικτη και σκληρή.
Ο τελικός του Community Shield είχε και θετικές και αρνητικές όψεις. Ο Ekitike δείχνει να είναι ένας πολύ ταλαντούχος striker, η συνύπαρξη Sobo-Wirtz γεννά μαγικές στιγμές, ο Kerkez και ο Frimpong θα καλύψουν μια χαρά τα άκρα μας για τα επόμενα χρόνια, οι αγορές που έγιναν δείχνουν να είναι σε σωστή κατεύθυνση. Από την άλλη η παλιά φρουρά (Salah-Virgil-Konate-Robertson) απέπνεε περισσότερο το «παλιά», παρά το φρουρά. Ας ελπίσουμε να είναι μόνο η αρχή μιας κοπιαστικής προετοιμασίας και οι στυλοβάτες μας να συνεχίσουν στα ίδια επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο αγώνας αυτός ήταν ένα χρήσιμο μάθημα. Που σημαίνει ότι πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη. Και όχι να τα δικαιολογείς ή να κρύβεσαι από αυτά. Γιατί η πραγματική αποτυχία αυτή είναι. Δεν είναι το να χάσεις το Super Cup, αλλά το να μη μαθαίνεις από τα λάθη σου.
