Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Η νίκη επί της Real ήταν κάτι παραπάνω από μια νίκη γοήτρου. Ήταν η ιδανική συγκολλητική ουσία για να σμίξουν ξανά όλα τα κομμάτια της ομάδας που, μέχρι το θετικό αποτέλεσμα κόντρα στην Aston Villa, είχαν σκορπίσει αριστερά και δεξιά. Η Liverpool έμοιαζε διαλυμένη, ανήμπορη, μπλοκαρισμένη. Οι διαδοχικές ήττες την έβγαλαν με το ένα πόδι εκτός διεκδίκησης τίτλου από Οκτώβρη μήνα, ενώ και στο Champions League, η σφαλιάρα από τη Galata την έριξε χαμηλά στη γενική βαθμολογία του ευρωπαϊκού θεσμού.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ για να ξυπνήσεις, το οποίο συνήθως δίνουν μεγάλες νίκες όπως αυτή της περασμένης Τρίτης. Η Liverpool νίκησε ξανά τον κακό της δαίμονα, τη Real -η οποία μας στέρησε 2 Champions League τα τελευταία χρόνια, ενώ μας είχε φιλοδωρήσει και με μια ξεγυρισμένη 5άρα μέσα στο Anfield-, κατάφερε να πατήσει 8άδα, και πήρε μια βαθιά ανάσα αυτοπεποίθησης ενόψει της δύσκολης συνέχειας σε Ευρώπη και Αγγλία.
Λύθηκαν τα προβλήματα; Κατά τη γνώμη μου όχι. Στο κέντρο, ξέρουμε ότι με υγιείς και σε καλή κατάσταση Mac Allister και Gravenberch γινόμαστε συμπαγείς, και η Liverpool πιο νορμάλ ομάδα, αλλά έχουμε μπροστά μας 35 περίπου αγώνες ακόμα. Πώς και πόσο θα αντέξουν οι δυο τους; Η αμυντική γραμμή έκανε ίσως το καλύτερό της παιχνίδι, αλλά η αστάθεια παραμένει βασικό γνώρισμά της. Επιθετικά, παρά τις πολλές ευκαιρίες και τα άβγαλτα που έβγαλε ο Courtois, ο Salah εξακολουθεί να είναι σκιά του εαυτού του, ενώ παράλληλα χρειάστηκαν και αλχημείες τακτικά από τον Slot στην παράταξη της αρχικής ενδεκάδας, καθώς η μέχρι τώρα παρουσία του Gakpo δεν τον έχει δικαιώσει. Τη θέση του στο σχήμα τυπικά πήρε ο Wirtz. Αλλά από την αρχική διάταξη 4-2-3-1 της Liverpol, ο Wirtz κινήθηκε πιο κεντρικά, ξεκινώντας από την αριστερή πτέρυγα. Αυτή η μετατόπιση άνοιξε τον χώρο για τον Robertson να προωθηθεί από την άμυνα, δίνοντας πλάτος στο παιχνίδι από τα αριστερά. Η νέα θέση του Wirtz τον έφερε σε άμεση σύνδεση με το υπόλοιπο μεσοεπιθετικό τρίο της Λίβερπουλ, δημιουργώντας αριθμητικό πλεονέκτημα απέναντι στο κεντρικό δίδυμο της Real. Αυτό, δηλαδή, που δεν μπορεί να κάνει εύκολα ο λιγότερο ευέλικτος Ολλανδός εξτρέμ. Με την κίνησή του ο Γερμανός κατάφερε να τραβήξει τον Huijsen από την αμυντική γραμμή της Μαδρίτης, κάτι που βοήθησε τη Liverpool να εκμεταλλευτεί τα κενά.
Από την άλλη, είχαμε σε καλή μέρα επιτέλους και τον Brandley, ο οποίος όργωσε τη δεξιά πλευρά, τον Sobo, που μαζί με τους Mac Allister και Gravenberch συνέθεσαν μια εξαιρετική τριάδα, η οποία όποτε ανοιγόταν η Real, πίεζε, κέρδιζε μπάλες και έβγαινε στην αντεπίθεση, ενώ μετά από 10 αγώνες κρατήσαμε πίσω και το 0. Ερωτηματικό αποτελεί σε γενικές γραμμές o θετικός Robertson, ο οποίος και στις μέτριες μέρες του στέλνει στον πάγκο τον Kerkez. Ο πιτσιρικάς αριστερός μπακ, μπορεί να έχει όλο το μέλλον μπροστά του, αλλά στο παρόν έχει θέμα, με τον Σκωτσέζο μπακ να δείχνει περισσότερο αξιόπιστος.
Γενικώς, η Liverpool απέχει πολύ από το να επικαλεστεί ότι συνήλθε. Έχει ανηφορικό δρόμο, με τεράστια εμπόδια. Πρώτο και σχεδόν ανυπέρβλητο αυτό της Manchester City την προσεχή Κυριακή. Την περασμένη σεζόν εκείνο το 2πλό κόντρα στους «Πολίτες» ουσιαστικά κλείδωσε την υπόθεση «τίτλος» για τη Liverpool. Την τρέχουσα, έχουν αλλάξει πολλά. Εμείς είμαστε σε πτώση, εκείνοι σε ανάκαμψη. Για εμάς είναι ένας αγώνας επιβίωσης. Θέλουμε νίκη για να μείνουμε ενωμένοι πάνω που βρεθήκαμε. Να μείνουμε έστω και με ελάχιστες ελπίδες σε τροχιά τίτλου, και να μην απομακρυνθούμε 10 βαθμούς μακριά από την κορυφή. Να παραμείνει μαζί μας η αυτοπεποίθηση και να μη δώσει τη θέση της στην εσωστρέφεια ή την απάθεια. Να παραμείνουμε ζωντανοί στο όνειρο και να μην επιστρέψουμε στον εφιάλτη.
Η επικράτηση επί της Real ήταν το ιδανικό αποτέλεσμα για να κάνουμε μια νέα αρχή. Ας ελπίσουμε να μην τη θυμόμαστε σαν μια τυχαία αναλαμπή.
Υ.Γ. Κάποιοι έχουν μπερδέψει το YNWA με τη Βίβλο, και τη Liverpool FC με το Liverpool Foundation. Ο σύλλογος δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα και οι φίλαθλοί μας δεν είναι ιεραπόστολοι να κάνουν περιοδείες ανά τον κόσμο μεταφέροντας τις διδαχές του Ιησού ή όποιας άλλης θρησκείας πρεσβεύουν. Τι έπρεπε να κάνουν δηλαδή βλέποντας τον Trent στο γήπεδο με τη λευκή φορεσιά του «προδότη»;
Πώς πρέπει να αντιδράσεις απέναντι σε έναν παίκτη που συνωμότησε για να χάσει ο σύλλογος εκατοντάδες εκατομμύρια; Πώς πρέπει να αντιδράσεις βλέποντας έναν άλλοτε Scouser να εμπαίζει τους οπαδούς έναν ολόκληρο χρόνο, άλλοτε φιλώντας το σήμα της ομάδας και άλλοτε κάνοντας χειρονομίες προς την κερκίδα; Πώς πρέπει να αντιδράσεις όταν όλο του το περιβάλλον καθυβρίζει τη Liverpool και τους φιλάθλους της, και μάλιστα ο ποντικο-ατζέντης αδερφός βάζει τρικλοποδιές σε μεταγραφές των Κόκκινων;
Ρητορικά τα ερωτήματα. Η γιούχα ήταν η μόνη απάντηση. Καλά του έκαναν, και σωστά έπραξαν. Είναι ανεπιθύμητος. Τελεία. Και αν βρισκόταν ο Shankly στο τιμόνι της ομάδας θα τον είχε πετάξει με τις κλωτσιές εκτός τετραγώνου, όχι εκτός γηπέδου. Το πνεύμα του Shankly αυτό ήταν: αγαπάς τον σύλλογο και παίζεις για τους φιλάθλους του μέχρι την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα σου. Οτιδήποτε λιγότερο, δεν είναι Liverpool.
