Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Στη συνέντευξη τύπου ενόψει του πρώτου αγώνα των «Κόκκινων» για το Champions League τη φετινή σεζόν, ο προπονητής τους Arne Slot εντόπισε κάτι αρκετά σημαντικό στην ανάγνωση της μέχρι τώρα έναρξης των υποχρεώσεων της ομάδας: η Liverpool στα πρώτα 4 παιχνίδια νίκησε την Arsenal εντός έδρας -κάτι που δεν είχε κάνει την «περσινή» πρωταθληματική σεζόν-, όπως επίσης και τη Newcastle με την οποία το 2024/25 είχε έρθει ισόπαλη 3-3. Η Burnley από την άλλη, είχε να χάσει στην έδρα της 18 αγώνες, έστω και αν έπαιζε σε άλλη κατηγορία, κάτι που αναδεικνύει το πόσο σκληροτράχηλη είναι -τουλάχιστον εντός έδρας. Πίσω από τις γραμμές δηλαδή, πίσω από την κακή εμφάνιση, το αδιέξοδο ποδόσφαιρο στον αγώνα της Κυριακής που μας πέρασε, τις μέτριες ατομικές εμφανίσεις και τα λάθη, η προπονητική μετάφραση υπέδειξε δυο βασικά σημεία: 1) έχουμε πολλούς καινούργιους παίκτες γεγονός που απαιτεί απρόβλεπτο σε διάρκεια χρόνο μέχρι αυτό το σύνολο να αποκτήσει ομοιογένεια, και 2) ακόμα και έτσι, σε σύγκριση με πέρσι, η Liverpool έχει μόνο κέρδη. Και αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να διαβάζεις έναν αγώνα, μια ομάδα, ένα πρωτάθλημα. Όχι φυσικά ωραιοποιώντας την κατάσταση ή εξωραΐζοντας την αγωνιστική συμπεριφορά των παικτών, αλλά τουλάχιστον κοιτώντας το ποτήρι μισογεμάτο. Κάτι που στη νοοτροπία των φιλάθλων είναι σπάνιο.
Δεν φταίει μόνο το πούλμαν
Υπάρχουν αρκετές και διαφορετικές φωτογραφίες στο διαδίκτυο που απαθανατίζουν και τους 11 παίκτες της Burnley να βρίσκονται όχι απλά στο δεύτερο μισό τους γήπεδο, αλλά σε διπλή ζώνη άμυνας μπροστά από τη μεγάλη τους περιοχή. Προφανώς δεν περιμένει κανείς από τους νεοφώτιστους στην Premier, να ανοίξουν τις πόρτες διάπλατα για να επιχειρήσουν γιουρούσι ο Salah, ο Gakpo και ο Ekitike, αλλά όχι και αυτό το θέαμα. Ήταν αποκρουστικό, ακατανόητο, βαρετό. Η Burnley αποφάσισε να καταστρέψει το παιχνίδι, και εν πολλοίς το κατάφερε. Απλώς δεν δικαιώθηκε.
Αν, όμως, ρίξουμε τον προβολέα στη δική μας ομάδα, τότε θα διαπιστώσουμε ότι δεν έφταιξε μόνο το «πούλμαν» που τοποθέτησαν οι παίκτες της Burnley στον αγώνα για το κακό ποδόσφαιρο που παίχτηκε στο Turf Moor. Βάλαμε και εμείς το «χεράκι» μας ή το «ποδαράκι» μας για να είμαστε ακριβείς. Αρχικά πετάξαμε ένα ημίχρονο, το πρώτο, στα σκουπίδια. Κίνηση δίχως την μπάλα ανύπαρκτη, αμέτρητα λάθη στις μεταβιβάσεις, δημιουργικότητα και έμπνευση στο ναδίρ. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά. Άλλη μία ανάλυση τόσο νωρίς δεν θα προσθέσει κάτι ουσιαστικό. Δυο μόνο βασικές παρατηρήσεις που θα τις γενίκευα όσον αφορά τη συνολική μας αποτίμηση στις 4 αγωνιστικές είναι οι εξής: 1) Ο Salah εμφανίζεται μουδιασμένος, στατικός, βαρύς και προβλεπόμενος. Δεν είναι πια ο πρωταγωνιστής του συστήματος, η μπάλα πηγαίνει κυρίως στα αριστερά και ο ίδιος τις λίγες φορές που δέχεται πάσα προσπαθεί να κάνει κάτι άλλοτε εξεζητημένο και άλλοτε βιαστικό. Χρειάζεται ισορροπία στην ανάπτυξη, ισοσκελισμός στο σύστημα. Ιδανικό σημείο θα είναι η Liverpool να μπορεί να χτυπήσει τόσο από δεξιά, όσο και από αριστερά ή και από τον άξονα. Αυτή τη στιγμή, και χωρίς να υπάρχει εφεδρεία του Salah για ευνόητους «πολιτικούς» λόγους, αν ο Salah σιωπήσει από τα δεξιά και με δεδομένο ότι ο Wirtz ακόμα ψάχνεται στον άξονα, τότε η ομάδα μπατάρει διαρκώς αριστερά κάτι που κάνει πιο εύκολο το έργο των αντίπαλων αμυντικών. 2) Αν ο Mac Alister είναι χάλια όλη η ομάδα είναι χάλια. Ειδικά το κέντρο. Ο Αργεντίνος είναι βαρόμετρο ποιότητας και ανασταλτικά και δημιουργικά. Δεν θυμάμαι να έχω δει τόσες λάθος μεταβιβάσεις και τόσο κακό παιχνίδι από τον “Maca” όσο στο ματς με την Burnley. Προφανώς και δεν έχει αναρρώσει πλήρως από τον πολύπλοκο τραυματισμό του και του στοιχίζει που έχασε μέρος της προετοιμασίας. Αυτό στοιχίζει και σε εμάς όμως. Δεν έχουμε άλλον σαν και εκείνον στο ρόστερ και όταν ο ίδιος δεν είναι καλά, τότε η Liverpool μοιάζει κομμένη στα δύο, ασύνδετη και αποπροσανατολισμένη. Ναι, ο Szobo είναι ο MVP μέχρι τώρα στη σεζόν, ναι ο Gravenberch ξεκίνησε και πάλι εντυπωσιακά, αλλά ο πραγματικός ηγέτης στο κέντρο είναι ο Mac Alister.
Κερδίζει χρόνο. Ως πότε, άγνωστο.
Από την έναρξη του πρωταθλήματος, 4 φορές χτύπησε η γκέλα την πόρτα της Liverpool και τις 4 απέδρασε με γκολ μετά το ‘80. Τύχη είπαν κάποιοι. Ανικανότητα κάποιοι άλλοι. Την κατάρρευση της ομάδας βλέπουν οι περισσότεροι, αργά ή γρήγορα. Η ομάδα κερδίζει χρόνο θα γράψω εγώ. Και κάθε βδομάδα που περνάει, κάθε πόντος που μπαίνει στο σακούλι και μας διατηρεί σε επαφή με την κορυφή, όχι απαραίτητα στην κορυφή, είναι πολύτιμος γιατί οπλίζει με δύναμη και αυτοπεποίθηση τους παίκτες, ειδικά τους νεοφερμένους ενόψει της δύσκολης συνέχειας. Όσο καταγράφουν ποδοσφαιρικά χιλιόμετρα μαζί, τόσο θα βελτιώνονται ως ομάδα και θα πλησιάζουν το επιθυμητό επίπεδο. Υπάρχουν φυσικά οι επιμέρους παρατηρήσεις για κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά – ο Kerkez για παράδειγμα χρειάζεται να βάλει περισσότερο μυαλό στο παιχνίδι του, ο Wirtz οφείλει να προσαρμοστεί το γρηγορότερο, ο Konate δείχνει να ακολουθεί τα χνάρια του Trent, κτλ-, ωστόσο εμείς βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα. Και σε αυτή η Liverpool κερδίζει χρόνο στην προσπάθεια να επαναλάβει τον περσινό θρίαμβο. Ο Slot έχει τα καλύτερα δυνατά υλικά στα χέρια του. Αν έγιναν μεταγραφικά λάθη, αυτό θα φανεί στο μέλλον, πάντως θεωρητικά έχει εξαιρετική ποιότητα παικτών να διαχειριστεί. Και με το άστρο που τον ακολουθεί, μαζεύει βαθμούς αξιοποιώντας μόλις το 60% ων δυνατοτήτων τους.
Σήμερα η Liverpool ξεκινά το ευρωπαϊκό της ταξίδι. Και το φέρνει η τύχη να αντιμετωπίζει ακόμα μία ομάδα που έχει στο DNA της την καταστροφική προσέγγιση του ποδοσφαίρου. Θα μας χαλάσει αν αποδράσουμε ξανά στο ΄90; Όχι φυσικά. Γιατί στο τέλος της ημέρας, ή της ποδοσφαιρικής νύχτας αν προτιμάτε, αυτό που μετράει κυρίως είναι το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση της Liverpool όμως αυτό που πρέπει να μας απασχολεί πιο πολύ είναι η προοπτική, το μέλλον. Και αυτή φαίνεται να είναι πολύ φωτεινή.
