Η Everton δεν έχει εγκαταλείψει πλήρως την περιοχή. Το ελεύθερο σχολείο του συλλόγου παραμένει στη Spellow Lane, ενώ η φιλανθρωπική οργάνωση Everton in the Community συνεχίζει να λειτουργεί από το Goodison Park, το οποίο χρησιμοποιείται από τη γυναικεία ομάδα του συλλόγου για οκτώ από τα 11 εντός έδρας παιχνίδια της φετινής σεζόν.
Τα δύο πρώτα παιχνίδια της Women’s Super League προσέλκυσαν 6.473 και 4.313 θεατές.
Πρόκειται για αξιοσέβαστες παρουσίες στη WSL, αλλά απέχουν πολύ από τους 39.000 που συνήθιζαν να γεμίζουν το Goodison για τα παιχνίδια των ανδρών — κάτι που γνωρίζει πολύ καλά ο Dave Bond, ιδιοκτήτης της κοντινής παμπ Winslow Hotel.
Η Winslow πουλούσε περίπου 3.000 μπίρες τις ημέρες αγώνων της ανδρικής ομάδας, με το 90% των πωλήσεων να γίνεται τις ώρες πριν τη σέντρα. Τώρα, ο Bond παραδέχεται στο The Athletic ότι ίσως αναγκαστεί να κλείσει μέσα στους επόμενους δύο μήνες, εάν η κίνηση παραμείνει τόσο χαμηλή.
Ο Bond γνώριζε ότι αυτή η πρόκληση θα ερχόταν και προσπάθησε να προετοιμαστεί οργανώνοντας ένα πούλμαν 90 θέσεων για να μεταφέρει τους οπαδούς της Everton στο νέο τους γήπεδο, λίγα μίλια μακριά, σε κάθε αγώνα.
Έχει επίσης προσφέρει ζωντανή μουσική στη Winslow για να φέρει ξανά τους φιλάθλους μετά τους αγώνες, αλλά αυτή τη στιγμή λειτουργεί με ζημιά.
Σε κάθε εντός έδρας αγώνα της Everton φέτος, το λεωφορείο είναι γεμάτο μόνο κατά το ένα τρίτο, και ήδη σκέφτεται να το μικρύνει. «Αυτή τη στιγμή είναι σαν να παλεύουμε με την πλάτη στον τοίχο», παραδέχεται ο Bond. «Θα συνεχίσω με τα λεωφορεία για όσο μπορώ. Δεν περίμενα να είναι τόσο άσχημα».
Σε αντίθεση με άλλες δημοφιλείς παμπ που συχνάζουν οι φίλοι της Everton, όπως το The Brick και το BlackHorse, η Winslow δεν βρίσκεται στην County Road και αυτό δημιουργεί πρόσθετες πιέσεις, καθώς είναι πλέον πιο «κρυμμένη», στη σκιά της κεντρικής κερκίδας του παλιού σταδίου, στην Goodison Road.
Αν κλείσει και δεν ξανανοίξει, η Everton θα χάσει ένα κομμάτι της ιστορίας της, γιατί η σύνδεση της παμπ με τον σύλλογο δεν είναι μόνο γεωγραφική.
Ο μεγαλύτερος σκόρερ της Everton, Dixie Dean, σύχναζε εκεί την εποχή που ο Jack Borthwick, πρώην αμυντικός της ομάδας, ήταν ο ιδιοκτήτης.
Ο Norman Greenhalgh, πρωταθλητής με την Everton το 1939, έγινε ιδιοκτήτης στη δεκαετία του 1950, ενώ ο πατέρας του ποδοσφαιριστή Neil Robinson, που μεγάλωσε στη Spellow Lane, δούλευε εκεί ως επικεφαλής μπάρμαν.
Αργότερα, ο Joe Royle γιόρτασε τον διορισμό του ως προπονητής της Everton το 1994 με μια νίκη 2-0 επί της Liverpool στο πρώτο του παιχνίδι, αλλά και με μια μπίρα σε έναν χώρο που σύντομα έγινε η έδρα του επίσημου συνδέσμου φιλάθλων της ομάδας.
Κατά τη δύσκολη περίοδο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Kevin Campbell, ο τότε επιθετικός της Everton, περνούσε για να συζητήσει με τους θαμώνες την αγωνιστική κατάσταση της ομάδας.
Ακόμα και όταν το Goodison Park λειτουργούσε πλήρως, υπήρχαν σημαντικές προκλήσεις στη λειτουργία της Winslow, κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης της έκλεισε τις πόρτες για 18 μήνες το 2012 λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Ο Bond, φίλος της Everton από την Ιρλανδία, αγωνιά να αποφύγει την ίδια κατάληξη, αλλά αυτό θα συμβεί μόνο αν οι θαμώνες επιστρέψουν, αφού προσαρμοστούν στις νέες τους συνήθειες.
Η Everton θέλει να συμβάλει στην αναγέννηση του Vauxhall — της σε μεγάλο βαθμό εγκαταλελειμμένης λιμενικής περιοχής της πόλης όπου βρίσκεται το νέο της γήπεδο — αλλά με ελάχιστες επιλογές για ποτό γύρω από το γήπεδο, οι παμπ στο επιχειρηματικό κέντρο του Λίβερπουλ είναι αυτές που ωφελήθηκαν περισσότερο από τη μετεγκατάσταση.
Μια περιοχή που άλλοτε ήταν ήσυχη τα Σαββατοκύριακα έχει ζωντανέψει χάρη στην παρουσία ενός συλλόγου που πλέον απέχει μόλις λίγη ώρα με τα πόδια.
Η εικόνα του Λίβερπουλ ως πόλης διαμορφώνεται όλο και περισσότερο από την άνθηση του κέντρου της, με μικρότερη προσοχή σε περιοχές όπως το Anfield ή το Walton.
Το Σάββατο, ο πρώην δεξιός μπακ της Everton, Tony Hibbert ήπιε μια μπίρα μετά τον αγώνα στη Winslow και η παμπ ήταν γεμάτη, αλλά ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε ο Bond.
Στα καλά, παλιά χρόνια, ο πιο επικερδής αγώνας της σεζόν ήταν το ντέρμπι του Merseyside στο Goodison Park. Για αυτήν την παμπ της Everton, το πιο πολυσύχναστο Σάββατο της σεζόν είναι πιθανό να είναι το παιχνίδι που παίζεται στο Anfield.
Οι αλλαγές σε Anfield και Walton δεν γίνονται απλώς αισθητές, αλλά βιώνονται σε πραγματικούς όρους.
Οι πρόσφατες κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν αναθέσει την παροχή υπηρεσιών στον πληθυσμό.
Το Anfield και το Walton είναι ήδη από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας και είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς τι μέλλει γενέσθαι για όσους παραμένουν εκεί και προσπαθούν απλώς να τα βγάλουν πέρα.
Στο τέλος, το ρεύμα φαίνεται δύσκολο να αντιστραφεί.
Η Liverpool είναι ένας εμπορικός γίγαντας που συνεχίζει να μεγαλώνει, ακόμα κι αν το Anfield βρίσκεται πιθανότατα στο όριο της χωρητικότητάς του.
Η Everton υπολείπεται αρκετά, αλλά ελπίζει να κλείσει τη διαφορά χάρη στο νέο της γήπεδο στις αποβάθρες. Η συνδυασμένη δύναμή τους έχει αναμφίβολα βοηθήσει να ενισχυθεί το «brand» του Λίβερπουλ ως πόλης και να παραχθεί η εμπορική ανάπτυξη που εμπνέει δουλειές, ευημερία και, θεωρητικά, αναγέννηση.
Όμως, υπάρχει και μια ένταση. Ενώ οι σύλλογοι πρέπει να φροντίζουν τον εαυτό τους σε έναν ολοένα και πιο αδυσώπητο οικονομικό κόσμο, φαίνεται επίσης ότι χρωστούν ένα χρέος στις κοινότητες των οποίων αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι.
Οι κοινότητες έχουν τη δική τους ταυτότητα, την οποία οι περισσότεροι θα θεωρούσαν άξια προστασίας. Η Liverpool FC, που το 2019 προσπάθησε χωρίς επιτυχία να κατοχυρώσει το εμπορικό σήμα με το όνομα «Liverpool», γνωρίζει σίγουρα την αξία της σύνδεσης με την πόλη της.
Ίσως, τελικά, να μην υπάρχει τέλειο συμπέρασμα όταν ένας θεσμός όπως η Liverpool ή, πράγματι, η Everton, φτάνει στο σημείο όπου πρέπει να επεκταθεί πέρα από τα όριά του για να ανταγωνιστεί τις δυνάμεις της αγοράς.
